Afgelopen weekend was het weer ouderwets genieten van het winterse buitenleven. We hebben dit seizoen lang op de sneeuw moeten wachten maar de afgelopen weken is er gelukkig een goed pak gevallen. De kinderen genieten volop van het sleeën. Achter het huis van onze buren (“het gele huis”) is een vrij steile helling waar ze veel plezier aan beleven. Hier in Zweden wordt er vaak gesleed met een soort dikke matras met een plastic hoes eromheen en deze gaan echt supersnel. Zelfs voor ons volwassenen is het leuk om hiermee de heuvel af te suizen. Gelukkig is het hier voor kinderen heel normaal om bij dit soort activiteiten een helm op te hebben, want hard gaat het! Iedereen doet het, dus niemand ziet er gek uit. Er zijn in alle sportwinkels dan ook z.g. “buitenspeelhelmen” te koop, speciaal voor dit soort doeleinden. Morgen gaan de kinderen met de schoolsport weer schaatsen op het ijsbaantje in het dorp en ook dan heeft iedereen een helm op. Eigenlijk wel grappig; als wij het in Nederland over schaatsen hebben denkt iedereen aan schaatsen op noren, anders zeg je specifiek ijshockey- of kunstschaatsen. Hier in Zweden is het precies andersom; hebben ze het hier over schaatsen dan bedoelen ze ijshockeyschaatsen. Schaatsen op noren noemen ze hier “långfärdsskridsko”, dat wil zeggen langeafstandsschaats.
Afgelopen week hebben we ook de langlaufpremière van dit seizoen beleefd. Onze buurman trekt altijd een spoor over de weide met een lengte van ruim een kilometer en dat is precies ver genoeg voor de kinderen. Zodra ze wat moe beginnen te worden zijn we weer bij de boerderij. Ik realiseerde me ook weer wat een luxe het eigenlijk is; gewoon in je eigen tuin de ski’s onderbinden en een stuk gaan langlaufen, zomaar het op het moment dat je er zin in hebt! Dinsdag zijn Karlijn en ik ’s avonds na het eten nog even een rondje wezen langlaufen. In het donker met een hoofdlamp op, dat was best spannend.
